واژه مستند را شاید به نوعی مترادف با عکاسی و جدی ترین شکل ثبت "واقعیت" بدانیم. عکاسی مستند از ابتدای فعالیت خود همواره در پی اصلاح گری اجتماعی و عدالت خواهی بوده است. اما پس از جنگ دوم جهانی با توجه به شرایط بعد از جنگ و فراگیر شدن رسانه های تصویری مثل تلویزیون که تا حدود زیادی توانست نقش عکاسی مستند اجتماعی را در بیان و نشان دادن فقر و نابرابری های اجتماعی ایفا کند، راه دیگری را نیز در پیش گرفت و با دوری گزینی از ثبت واقعیت صرف به سمت بیان شخصی پیش رفت. این جریان و گرایش در عکاسی معاصر که از آن با عنوان "مستند هنری" نام برده می شود، دغدغه های انسان معاصر با دید شخصی را مد نظر دارد.
عکس افقی است، عکس های افقی مناسب اند برای نمایش گستره ی سوژه. ثبت در موضوع تراکم عناصر، وضعیتی دوگانه دارد با آنکه مرد پهنای چندانی ندارد و سخت و متراکم است، در یک قدمی دوربین، عکس را باز و گسترده نشان می دهد. و پسرک ناظر در میانه ی قاب؛ دور، تنها و کوچک به چشم می آید.
به نظر نمی رسد که خاستگاه اجتماعی و اقتصادی مرد و پسر یکی باشد. عکاس که قاعده ی کار و دنیای مورد علاقه اش را می شناسد خود را هم قد موقعیت موضوع می کند تا بتواند عکسی بی فاصله از آن بگیرد. و این فاصله ی به قاعده و ارتفاع مناسب، او را در بهترین نقطه برای یک ثبت تاثیرگذار قرار می دهد. برای رخنه در درون حقیقت مرد به او نزدیک و نزدیک تر می شود تا هم حقیقت اعتیاد را به تمامی نمایان کند و هم "تمامیت از دست رفته" ی مرد را! زاویه ی دید عکاس که حال زاویه ی دید مای تماشاگر نیز هست، حقیقت شخص معتاد را بی واسطه تر نشان می دهد، جایی که هیجان زایی اصلی حاصل از نا استواری و نابسامانی مرد مجالی برای زیبا دیدن نمی دهد.
صرف نظر از جزئیات، عکس دو عنصر دارد، پسرکی که ایستاده و بلند بالا ایستادنش قوام و استحکامی به عکس نمی دهد. نگران و نگرنده! و دیگری؛ پیکر به خواب رفته ی مرد و تمام حواس از دست رفته اش با عمل خود ویران کننده ی هیولای قدرتمند اعتیاد، چنان عمق و گسترشی در عکس دارد که برای فهم معانی ضمنی و پنهان عکس تمام حواس بیننده را به چنگ آورد!
وضعیت جاری و مرئی در عکس و کنش های آن ( حالت غیرعادی خواب/ مرگ و بهت زدگی، ناباورانه نگریستن و هاج و واج ماندن؛ مرعوب شدگی منفعلانه پسر بچه) استعاره ای است از و ضعیت جهان معاصر. اما جهان کی این گونه نبوده است؟! همواره عده ای در عین فلاکت و بد بختی به خواب رفته اند/مرده اند و عده ای فقط نگریسته اند! شاید با هر چه متمدن شدن مان انتظار داریم که کمتر شاهد چنین صحنه هایی پیرامون خود باشیم...
تقسیم بندی درون قاب از میانه ی آن می تواند به واقعیاتی که از زمین و آسمان در نظر داریم، بپردازدز زمینی شکوه از دست داده، به یغما رفته! آسمانی باشکوه و سربلند... فضیلت نگاه به آسمانی که دیرزمانی است آبی آرامش را از یاد برده است و زمینی که در محاصره سنگ و سیمان از گستردگی سبزه و اخرایی خاک هیچ نشانی ندارد.
عکاس ایستاده بر بلندای نظاره، نظاره گر دنیایی است که باید سرشت آن را کشف کند. دنیایی که جلوه ی آن نا امیدش می کند، نا امید نه چون کشف آن دشوار است، که نا امیدی اش از زشتی هایی است که چشم ها را زودتر و بیشتر و گریز ناپذیرتر به خود می خوانند. نه تنها کنش مرد معتاد کنشی است هولناک و تکان دهنده که وضعیت قرارگیری پسرک در بزنگاه قاب، ناظر برخشونتی پنهان است که بر نااستواری استوار است! خشونت همیشه با آشوب و بی نظمی و خرابی همراه نیست، خشونت دنیای درونی عکس پرده از فقر/ اعتیاد و نابرابری های اجتماعی برمی دارد و چشمان پسرک را پر از حیرت می کند.
هم نشینی تیرگی و خاکستری های به قاعده ی اثر، هم سنگ و هم سرشت با جهان آفریده عکس ما را بهتر پذیرنده مستند بودن آن می کند.
شاید هم بهت زدگی بیشتر پسرک انگار نه از خواب غیرعادی مرد که از مشاهده ی هنرمند عکاس که از موضوعی نه چندان چشم نواز عکس می گیرد، حکایت داشته باشد!