در هنر، انتزاع به معنی " زبده گزینی از طبیعت" است؛ انتزاع، سنت بازنمایی واقعیت مشهود و محسوس را کنار می گذارد و یا کم اهمیت می شمارد و ابداع یک کارکرد تازه برای درک بصری را که با تجسم گرابی رابطه ی مستقیم دارد، کارکرد اساسی هنر می داند.
برای خلق یک اثر بصری جذاب، اولویت با شکل، رنگ، خط و بافت در ترکیب بندی می باشد. در عکاسی که امکان دیدن چیزهایی که در دنیای واقعی نیست، وجود ندارد و فقط می توان واقعیت را طور دیگری نشان داد. بازنمایی واقعیت به گونه ای که با حذف بعضی خصوصیات یک چیز و تاکید بیشتری یر جنبه های مهم تر به مخاطب این امکان را می دهد که سوژه را همان طور ببیند که هنرمند می بیند.
ثبت به واسطه ی بهره ای که از انتزاع در فرم و ساختار می برد؛ با جست و جوی مدوام و بی وقفه ی چشم در گستره ی تصویر، از انرژی بسیاری برخوردار است. در میان عناصر بصری موجود می توان ثبت را در سیطره خط دانست. تقارن و همجواری منظم خطوط تیره و روشن و حضور اتفاقی نقاط روشن به نیروهای جاذبه درونی نقش و زمینه استحکام بخشیده و یکپارچگی اثر را موجب شده است.
با آنکه بسیاری از مفاهیم موجود در عناصر بصری با تکیه به ویژگی تباین معنا می یابد و ذهن هم تمایل دارد (پرورش یافته) تا عناصر تصویر را با هم مقایسه کند و به دنبال تفاوت ها بگردد. شباهت های بصری هم می تواند با عملکردی ساختارزادیانه، مرزهای شناخت بصری را وسعت ببخشد و بیننده را به برداشت های دیگری از تصویر دعوت کند.
عکس از اثر روانی رنگ ها نیز در این ثبت به خوبی برخوردار است. از مختصر نشاط و هیجان نارنجی در جلب توجه چشم و حرارت و پویایی طبیعی برگ تا هم آوایی عمیق سکوت سبز که به تاثیرات حسی مخاطب هویت می بخشد.
خطوط مایل علیرغم ماهیت بصری خود در انطباق با افق؛ با بهره ای که از فام غالب سبز می برد، متعادل به نظرمی رسد و کمتر حالت نا امنی و تعلیق را تداعی می کند.
تفاهم و تلاقی خطوط زمینه و نقش فراتر از تعاملات هندسی موجود (که در واقعیت وجود داشته) توانسته است وجه تشابه برگ را با محیط در نقطه مرکزی و اوج تاثیر بصری نگهدارد.
روابط متناسب میان خط، رنگ و نور با در هم تنیدن نرمی و سبکی برگ و سختی و سنگینی تنه ی درخت به انسجام درونی عکس می انجامد و ضمن آنکه استحاله ی برگ را به بیننده القا می کند، ساختاری انتزاعی را به نمایش می گذارد. ساختاری نرم و شکننده هم، سخت و مقاوم! در ساختار درونی این تنیدگی ذهن بخشی را به واقعیت می پردازد و بخشی دیگر را به تخیل. هم آوایی رویا گونه ی برگ با زمینه، قوه تخیل مخاطب را برمی انگیزد و از گرمای نارنجی و تضاد جهت خطوط مورب روی برگ نسبت به سرمای زمینه، تقابل ها را احساس می کند.