فراسوی دنیای واقع، مکتب سورئالیسم تحت تاثیر عقاید زیگموند فروید (1939- 1856) روان شناس اتریشی، با افکاری مبتنی بر ضمیر ناخودآگاه، پیوسته در جستجوی ترکیبی بین ذهن و عین، به ما این امکان را می دهد که دنیا را از زاویه ی دیگری ببینیم و روابط آشنای اشیا را در هم بشکنیم و در سایه ی نهانی ترین ذهنیت ها و ملموس ترین عینیت ها، از روشنایی ناخودآگاه بهره بگیریم و یک امر یا مجموعه ای از امور را از ورای حالت طبیعی و روابط غیره منتظره و فرا واقعی شان دریافت کنیم.

عکس با رویکرد فاین آرت و متاثر از جریان سورئالیسم و آنچه در هزار توی ذهن عکاس اتفاق می افتد، مرز بین تخیل و واقعیت را می شکند و خطرناک ترین یگان، یعنی خود تخریبی را فراواقع گرایانه ترین اتفاقی می داند که فرا روی فرد در تقابل با تفکرات جوامع ماسکولیسم عینیت می یابد.

فتومونتاژ در تعریف امروزی اش به واسطه ی تکنیک قدرتمند خود با از میان برداشتن مرزهای نگاه عکاس و جهان مستند بیش از پیش دست و تفکر هنرمند را در بیان درونیات و تحقق بخشیدن به اهداف و ارائه افکار خویش باز می گذارد.

در این جا، در مونتاژ "مین" و پرتره زن ( Head Shot ) تاکتیکی نظامی و پرداختی تکنیکال را شاهد هستیم که برای رسیدن به یک واقعیت ساختگی، بدن پرسوناژ ثبت را بسان میدان مین و معبری گذرناپذیر به نمایش می گذارد و مخاطب را به چالش برداشت هایی متفاوت دعوت می کند و با تاکید بر تاثیر بی چون و چرای نظریه ی ضمیر ناخودآگاه فروید بر آثار سورئالیستی، به قوه ی وهم و تداعی آزاد صور پنهان در ضمیر ناخودآگاه هنرمند اصالت می دهد.

ماهیت عکس همچون رویا به تفسیر بیننده عکس متکی است، این ماهیت در لفافی از فرهنگ در ضمیر نیمه آگاه او وجود دارد.

مین با همه ی همان تعاریف تصویری درون خود و بدن برهنه زن با بافتی سخت و سنگی که پای از قالب های تعریف شده رئالیستی خود فراتر گذاشته و روال طبیعی تصویر را برهم زده است، قابلیت مفاهیم فرامتنی را فراهم می کنند.

پرداخت سخت و سنگی بدن امکان جلوه گری زنانه را از کادر می ستاند و نگاه بیننده را از حس اروتیک تن عریان ابژه به نگاه منفعلانه سوژه به بدن خویش -در مسیر سورئال- در جهت موقعیت و عملکرد مین در بطن تصویر معطوف می دارد.

برجسته شدن رنگ احساسی و قدرتمند قرمز به مدد تکنیک خلاقه (کالر اسپلش*) نماد قدرت، هیجان و توقف؛ نهایت برافروختگی و انرژی درونی ثبت را نشان می دهد و بیش از بیش با اندیشه ثبت می آمیزد. (انسان با به کار بردن این رنگ هم به سوی خطر می رود و هم به نوعی خود را بر حذر می دارد و خود را از آن حفظ می کند)

حضور و یا نشانگانی از زن در آثار هنری، ناگزیر نگاه جنسیتی صاحب اثر (صرف نظر از زن سالاری یا مردسالاری) را فاعل می کند. (خواه رویکرد آگاهانه باشد خواه ناآگاهانه) تلاش پیش رو نیز از این قاعده مستثنی نیست.

نگاه جنسیتی و رویکرد سورئالیستی صاحب اثر، با گزینش شئی نامعمول و چیدمانی قابل تشخیص؛ مضمون خشونت، تهاجم و تعرضات جنسی (ویران سازی رئالیسم) را دستمایه ی عصیان قدرت های روح (نیروهای باطنی) می کند و با باز مصورسازی حضور بالقوه مین، دفاع یک زن را در برابر تعرضات جسمی/ جنسی؛ جرات ریسک پذیری، ضربه زدن عامدانه و خود ویرانگری را در قلمروی فراواقعی تصورات بیننده قدرت می بخشد و با فراخواندن آگاهی های اجتماعی، سیاسی او بر تمام عدم تطابق ها و نا برابری های جنسیتی، فریاد تهدید و اعتراض سر می دهد.

روایت گزنده تصویر، پوسته ی ذهنی دنیای مخاطب را می شکافد و توان مکانسیم مقابله با ایدئولوژی های جنسیت گرا را نه با رفتن به پشت خاکریزهای نظام های بیولوژیکی ناگزیر که با دوری گریزی و خود ویرانگری تمام تمامیت های وجودی زن به رسمیت می شناسد و از پذیرش نقش های سنتی زنانه که معیار مهمی برای جنس دوم شدن نیست، سر باز می زند.



* قابلیت نرم افزار ویرایشی عکس با امکان حذف و یا تغییر رنگ عناصر بصورت انتخابی