عکس این ایستای متحرک، روایتگر جریان زندگی مردمانی است که ریتم یکنواخت خشت خشت زندگی شان تازه از ساقه ی سبز دستانی است که خود سهمی از طراوت ندارند.

پرسپکتیو متشکل از بافت آجرها و نقطه قوی دیدگانی و نسبت درست آسمان بالای سر توجه مخاطب را به خود جلب و بر آن متمرکز می کند.

ثبتی ساده و معمولی ظاهرا بدون کارگردانی که با بازی خطوط، ریتم بصری و اشکال هندسی نگاه ببینده را بر نقطه قوی تصویر متمرکز و بار بیان عکس را بر دوش ابژه تحمیل می کند تا فرم اجازه برتری بر احساس را پیدا نکند.

نقش مایه های نمادین شکیبایی، نجابت و بلند همتی نهفته در رنگ سبز روسری زن جوان؛ بر روی سر به عنوان رفیع ترین عضو بدن انسان و جایگاه خرد و اندیشه، فراتر از یک فام ساده موید نقش کاراکتر اصلی تصویر است.

ناچارم اعتراف کنم تنظیمات دوربین ، چشمان گشوده لنز، حساسیت /ISO پایین جهت ثبت تکرار منظم ولی بی پایان آجرها در برابر حساسیت بالای نگاه مخاطب فارغ از غبار عادت و تکرار در جستجوی نظم و عدالت اجتماعی ناکام مانده است.

فام طلایی آجر های چیده شده در تناظر با شمش های طلا، ذهن سیال مخاطب را در پی دستان بی نصیب کیمیا گرانی روانه می کند که عاطفه خاک را می فهمند.

بافت پس زمینه، فرم بدن سوژه و سهم مناسب آسمان کمک شایسته ای است به تعادل بصری ثبت.

ریتم یکنواخت و منظم آجرها در بیان تلاشی مستمر برای گذران زندگی نه چندان با نشاط تعبیری است که توسط مولف مجال انتقال به مخاطب را می یابد.