تعداد بازدید: 3886
من ری (1890-1976) با نام اصلی امانوئل رادینسکی هنرمند آمریکایی که بیشتر عمر حرفه ای خود را در پاریس گذراند. در طی دوران آفرینش هنری اش به شعر، نقاشی، مجسمه سازی و عکاسی پرداخت. او تنها آمریکایی بود که نقش برجسته ای در هر دو جنبش دادا و سورئال ایفا کرد.
"من چیزی را که نمی توان از آن عکس گرفت نقاشی می کنم، یعنی آنچه را که از قوه ی خیال بر می خیزد و از آنچه که نمی خواهم نقاشی کنم؛ عکس می گیرم، یعنی آنچه به خودی خود وجود دارد."(من ری)
همه ی سطح عکس بی هیچ بک گراندی متعلق است به چهره ی زنی رقاص که برای نمایش نقشی متفاوت، قطره های اشک را روی صورتش چسبانده اند. اگر می توانستیم سری به بیرون از قاب عکس بزنیم، شاید راز پر رمز چشم های گریانش را خطوط منحنی لب هایش می گشود.
تصویر پیش رو با آشنایی زدایی از ابژه و تداعی تصویری نو، روحیه ی سورئال من ری را در برخورد با موضوع به نمایش می گذارد. دیگر آثار من ری ( بدن برهنه و ویلون یا اتوی خاردار) نیز با قدرت بخشیدن به نقش ایده در آفرینش هنری به طور ملموسی به بخشی از فرهنگ بصری غرب (iconic) تبدیل شده اند.
" من از ایده ها عکس می گیرم، بیشتر از اشیاء. و از رویاها بیشتر از ایده ها." (من ری)
هنرمند به تجربه ی خود از یک فضا و احساسی که در وی برانگیخته است جان می بخشد و با زیرکی، هنر نگاه خود را در قالب طرحی که در ذهن دارد به ناخود آگاه مخاطب منتقل و جاودان می کند.
او با تلفیق فرم و احساس، ابژه را به حالتی نمادین و دور از واقعیت با زاویه ی رو به بالای دوربین در قابی از مفاهیم ثبت می کند.
دوربین با زاویه ای در تضاد با زاویه ی نور با نمایش حزن چشم ها و حذف لب ها، بر بلور اشک هایی متمرکز می شود که توان غلتیدن ندارند. تا شکوه از دست رفته چهره ای پر غرور را به خاطر چشم ها بیاورد.
نقش آفرینی قطره های اشک (کروی در حالی که حالت قطره به خود نگرفته اند و کاملا تصنعی) در بیان ناکامی ابژه ناکام می ماند.
خطوط حاصل از چشم ها و ابروها در بالا و سمت چپ به هم می رسند و نگاه را به پیشانی چهره سوق داده و متمرکز می سازند، درست در جایی که به آن نسبت طلایی قاب گفته می شود.
تیرگی پلک ها و آرایش مژگان با وجود منبع نور مورب و ازسمت سر سوژه جلوه ی بیشتری یافته و درخشان تر شده اند.
کراپ عامدانه لب ها، امکان هر گونه جلوه گری زنانه را از کادر می ستاند و نگاه بیننده را از حس اروتیک لب ها به احساسی که از چشم ها و ابروها بروز می کنند، جلب می نماید.
عکس بصورت نمادین از یک شرایط واقعی با حذف لب ها و نگاه رو به بالا اما مورب و کج صورت، چشمانی آرایش شده و اندوهبار، ابروهایی نگران و اشک هایی شیشه ای؛ حسی از عدم رضایت و دردمندی رقاص از شرایط پیرامونش را منتقل می کند که حتی نمی تواند پریشانی خود را با زبان احساس بیان کند و اشک بریزد.
" آثار من طراحی شدند تا سرگرم کننده، آزار دهنده، سر در گم کننده و سحر آمیز و به وجود آورنده یک عکس العمل باشند." (من ری)